Drzwi kajuty zamknęły się z cichym szczęknięciem. Za nimi Shyvana przyzwyczajała oczy do pomocnego półmroku, który powoli wypełnił całe pomieszczenie. Nie ulegało wątpliwości, że ta klitka należała do Kapitana Breda ale biorąc pod uwagę stan kajuty dla gości, która służyła głównie za magazyn tanich trunków, Bred musiał ją odstąpić Veigarowi. Na prawej ścianie prowizorycznie zostały zamontowane cztery półki mieszczące zaledwie kilka książek, a zaraz pod nimi stał malutki kuferek z fioletowymi zabarwieniami. Cała lewa ściana była zajęta przez stare, skrzypiące łóżko z herbem Calimshanu, koło którego stał zupełnie nie pasujący stolik nocny z dwoma szufladami.
        "Najpierw wskazał łóżko a później kuferek."- Układała sobie w myślach rozbudzona kompletnie dyplomatka. "Teraz mam zadanie do wykonania i muszę się skoncentrować." Na pierwszy rzut oka nic więcej w pomieszczeniu nie było ale doświadczenie i intuicja podpowiadały jej zupełnie coś innego. "Veigar nie jest głupcem a na statku jest dużo osób, którzy są mu obcy. "Zostawił na widoku to co chciał, żeby mniej rozgarnięty chciwiec się tym zadowolił i odszedł."
        Shyvana przyklękła koło łóżka i wsadziła pod nie rękę. Wnętrzem dłoni sprawdzała deskę po desce, aż w końcu natrafiła na coś więcej niż kurz.  Lekko odstający gwóźdź to wystarczający powód, żeby dokładniej zbadać to miejsce i tak właśnie zrobiła. Szarpnęła delikatnie w górę i... nic się nie stało. Próbowała przekręcić ale to również nie przyniosło efektu. "A gdyby tak..."

..............................................................................................................................................................

Zygfryd nie miał zamiaru usnąć już na te kilka ostatnich godzin. Shyvana mówiła, że ten nieumarły dotknął jego ramienia i teraz zastanawiała go zuchwałość tej bestii. Rycerz zacisnął mocniej dłoń, w której trzymał butelkę ze święconą wodą i poczerwieniał z gniewu. "Niech tylko znowu się pojawi" - Pomyślał. Rzadko pozwalał sobie na takie bezpośrednie wyrażanie emocji ale w pobliżu nie było nikogo a on już wystarczająco długo się hamował.
          Zygfryd spojrzał na wejście pod pokład i zobaczył w nich jakąś postać, która albo była bardzo mała, albo poruszała się zgarbiona. Paladyn przykucnął na dziobie mając nadzieję, że w porę schował się przed światłem księżyca aby nie zostać dostrzeżonym. Postać obróciła głowę w prawo i pieczołowicie przesunęła wzrokiem po pokładzie. Na chwilę głowa osoby przestała się obracać prawdopodobnie w momencie gdy jej wzrok natrafił na bocianie gniazdo z Olijusem. Wcisnęła się mocniej w środek i z wewnątrz wydobył się dźwięk fletu. Veigar koło steru stanął jak zaczarowany i nie bacząc na przeszkody przeszedł koło sternika. Spadł ze schodów i nic sobie z tego nie robiąc wszedł pod pokład.
        - Co to za sztuczki? - powiedział na głos zdziwiony paladyn. - Veigar miał wartować a poszedł... Ktoś nim manipuluje! Muszę to sprawdzić.
        Rycerz  wyprostował się i rzucił okiem na swoją broń. Szybkim krokiem ruszył w stronę wejście starając się nie przewrócić żadnej beczki na drodze, żeby nie robić hałasu.
        - Zaczekaj Helmito... Mam dla ciebie... Wiadomość. - Zimny, grobowy głos wypełnił czaszkę paladyna.

..............................................................................................................................................................
       
        Wciśnięcie gwoździa w podłogę podziałało. Pod stopą Shyvany odskoczyła deska ukazując niewielką skrytkę a w niej list i srebrny kluczyk. "Mam czas na czytanie" - Stwierdziła  rozwijając pergamin.

        "Veigarze,

         Wiesz doskonale, że jako mój przyjaciel masz trudniejsze i bardziej tajne zadania do wykonania od pozostałych. Wiesz również, że nie obarczam Cię tym z powodu lenistwa czy strachu ale z przyczyn racjonalnych, bowiem w mojej obecności członkowie Zakonu zwykli być ostrożni.
         Zadanie, którego chciałabym, żebyś się podjął jest cięższe od pozostałych dlatego, że musi zostać wykonane potajemnie w trakcie trwania innej misji. Władze Waterdeep są skłonni zapłacić krocie za rozbicie bandy piratów łupiących statki na północnych szlakach. Jeden z naszych informatorów doniósł nam, że przywódca szajki ukrywa się w Luskan dlatego też chcę byś zorganizował całą wyprawę i przytransportował tego korsarza do mnie. Uwzględnij jednak kilka osób, które chcę żebyś zaangażował na pewno: Eskarina, Wetherwax, Calisto, Tyrlom, Eryk, Artilias, Berydon, Jesser. Tego ostatniego zrobię oficjalnym szefem tej wyprawy jednak to Ty masz manipulować całą jego pracą w taki sposób, żeby wszystko poszło zgodnie z planem. Jedna z tych osób sprzedaje nasze informację wewnątrz-organizacyjne. Dowiedz się kto to robi i pozbądź się go... najlepiej jakoś widowiskowo, na przykład używając naszych magicznych żagli (sugeruję poziom 3).
         Miej się jednak na baczności! Jeśli to Wetherwax, to młoda Esk na pewno jej pomoże. Jesser zaś w pojedynkę stanowi niemałe zagrożenie. Eryk jest ambitny i fascynuje się demonologią, i tylko on wie jak daleko może się posunąć kiedy zagrożone będzie jego życie. Tyrlom jest nowy i to od jego pojawienia zaczęły znikać dokumenty. Berydon jest bardzo bystry i zwykłą strategiczną wiedzę stawia na równi z magią. Jest jeszcze Calisto - młoda, piękna, ambitna, tajemnicza czyli cały zestaw wróżący kłopoty. Artilias może wygląda na fajtłapę ale kto wie co siedzi mu w głowie?
         Wiem, że informacje te Ci nie pomogą ale żywię szczerą nadzieję, że chociaż trochę ułatwią poszukiwania. Znajdź herszta i doprowadź go do mnie oraz zgładź zdrajcę przyjacielu.
         
                                                                                                               Z wyrazami szacunku
                                                                                                                                      Mhair"

        Za drzwiami dało się słyszeć szybkie kroki i z całą pewnością skierowane były do kajuty Veigara.

..............................................................................................................................................................

        - WYNOŚ SIĘ Z MOJEJ GŁOWY! - Krzyk paladyna rozdarł noc.
        - To ci nie pomoże mały rycerzyku... - Oznajmił grobowym tonem głos nieumarłego.
        Zygfryd rozejrzał się szukając gdzieś właściciela.
        - To bez celowe... Jestem TUTAJ. Powiedz magowi, że jeśli zawróci do Waterdeep zatopię wszystkie okręty i będę tańczył na zwłokach topielców. Ja i mój kompan. Czekaj... co robisz?!
        Rycerz roztrzaskał butelkę wody święconej na głowie i żarliwie zaczął się modlić. Nie minęła chwila gdy wszystko w koło znowu wrócił do normalności.
        - Gdzie Veigar? - Zawołał tropiciel z bocianiego gniazda.

..............................................................................................................................................................

      Veigar znajdował się dwa kroki od drzwi własnej kajuty, bo o krok od nich stał kapłan i zaczął rozmowę.

Terry powoli zaczął się zastanawiać, czy aby dobrze zrobił chowając piwo do plecaka, gdy korytarzu usłyszał kroki. Tylko nie Veigar. - pomyślał kapłan - w końcu tylko przełożonemu nie mógł zabronić wejścia do jego własnej kabiny. Prawdopodobieństwo tego, że kapitan opuści wartę było co prawda znikome, ale jasne wyrażenie swoich pragnień tak, by Lathander nie miał żadnych wątpliwości mogło tylko pomóc. Tylko nie Veigar, tylko nie V... - w tym momencie doskonały w półmroku gnomi wzrok odsłonił szczegóły kroczącej postaci.

...eigar.

    Kapłan skoczył na równe nogi - pośpiech był wskazany nie tylko dlatego, żeby dać buszującej w środku łotrzycy czas na zatuszowanie przeszukiwań, ale też ze względu na to, że mag szedł dosyć szybko. Gdyby Terry nie widział tak dobrze, Veigar mógłby po prostu przekroczyć go, wyłaniając się znikąd i bez problemów wejść do swej kajuty. Tak się jednak nie stało.
     Witaj, Veigarze. Przyszedłeś dowiedzieć się, co z naszą ukochaną Shyvaną. Dzięki bogu wszys... - zaczął w swoim stylu kapłan, gdy spostrzegł, że Veigar, kompletnie ignorując jego słowa, próbuje go staranować. W ostatniej chwili Terry spróbował odepchnąć maga lecz tylko odbił się od niego i wylądował na ścianie. Droga do kajuty stała otworem - do tak niespodziewanego wejścia Veigara do swej sypialni Terry nie mógł jednak dopuścić. Nie można! Ona musi odpoczywać! Wracaj na wartę, tu wszystk... - zaczął, próbując dostosować ton tak, by usłyszała go Shyvana, ale nie pobudzić pozostałych załogantów. Veigar nic sobie z tego nie robił i zaczął sięgać za klamkę. Lathanderze wspomóż - pomyślał Terry, bo do głowy przychodziło mu już tylko jedno rozwiązanie - atak. Plecami odbił się od ściany i wykorzystując całą swoją siłę naparł na maga, próbując jednocześnie objąć go rękoma. Terry nie miał szans złapać Veigara - improwizował, a to nigdy nie było jego mocną stroną, zwłaszcza w walce. Ręce jak zwykle mu się poplątały i zamiast zewrzeć się w żelaznym uścisku, oplatając przeciwnika, zaplątały się jego obszerną szatę. Rozpęd zrobił jednak swoje - Terry odbijając się od ściany wycelował dobrze i całym ciężarem ciała staranował maga, przyciskając go do drzwi, jednocześnie powodując spory hałas. Jeśli to nie ostrzeże Shyvany, to nie wiem co zdoła - pomyślał Terry, oczekując riposty maga - szarpnięcia, czaru, okrzyku lub przynajmniej odepchnięcia z pobłażliwym "Co robisz, idioto!".
    Nic takiego jednak się nie stało - Veigar niewzruszony pociągnął za klamkę i wszedł do kajuty.
    Mag rozejrzał się po pokoju, w którym wszystko było tak, jak należy. Shyvana leżała na łóżku i spała, jakby nic sie nie wydarzyło, a wszystko inne w kajucie wyglądało tak, jak przed wyjściem Terrego. Ufff - zdążył pomyśleć kapłan, gdy mag obrócił się, chwycił za szatę gnoma i zaczął wciągać go do pokoju. Terry zdziwił się, nie stawiał jednak oporu. Cholera, jak ma do mnie jakieś "ale" - a po tym ataku ma na pewno - to czemu nie gada ze mną przed kajutą? - pomyślał kapłan.  Może chce przekazać mi coś poufnego? Lepiej wybadać sytuację, zobaczymy, co z tego wyniknie - w razie czego jest jeszcze Shyvana - stłumił wątpliwości i wkroczył w mrok pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Ostatnio edytowany przez Terry Biggles (2012-01-19 16:29:54)

Nie bierz sobie do serca tego drobnego incydentu. Zdecydowałam się na to przeszukanie, bo obawiałam się o siebie i swoich towarzyszy. Ta sprawa od początku była podejrzana. Ale to już nie ma znaczenia. Jeśli zdrajca ma zostać pokonany, trzeba zmobilizować wszystkie siły - zabijając nas tylko ułatwisz jego zadanie. - odparła półelfka starając się uważnie dobierać słowa.
Swoją drogą, przemyślne te alarmy... W życiu nie widziałam tego czaru dostrojonego do tak niewielkiego obszaru. Skoro miałeś większe zaufanie do tej nadętej bardki, myślę, że teraz zrozumiesz brak zaufania z mojej strony, który pokierował moimi działaniami. - dodała po chwili, po czym przybrała maskę obojętności, wyczekując reakcji maga

Terry był totalnie zaskoczony:
    - Co... co ma oznaczać to "postawiłbym na Eskarinę". Będziemy tu urządzać jakieś wyścigi, a ta dziewczynka w rzeczywistości jest koniem calimshańskiej krwi (co obecnie by mnie już chyba nie zdziwiło)? Wyjaśni mi ktoś, co się tu, na Wschodzące Słońce, dzieje?
     Kapłan był wzburzony i miał prawo tak się zachowywać. Wyglądało na to, że jego przewidywania dotyczące drugiego, czy po tej rewelacji o piratach nawet trzeciego dna misji zaczęły się ziszczać. Mimo to potrzebował jeszcze informacji... a tej dostarczyła mu Svyvana, bez słowa podając mu list, wyciągnięty nie wiadomo skąd. Terry szybko przejrzał jego treść, a gdy skończył, mógł zrozumieć chociaż ostatnie wydarzenia i słowa Veigara - ogólna sytuacja skomplikowała się bowiem jeszcze bardziej. Terry oddał list magowi i przemówił:
   - Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, by dziewięcioletnia dziewczynka była zdolna do wykradania informacji i takiego oszustwa. To po prostu tak nie działa. Jedyne, co mogłoby się wydarzyć, to działanie pod wpływem tej babci... Weatherwax?... ale to też nie wydaje się możliwe. Pomyśl, Shyvano (to ty reprezentujesz tu kobiecy punkt widzenia) - masz bardzo uzdolnioną wnuczkę, dzielącą twoją pasję, którą możesz bardzo wiele w tej pasji nauczyć. Wydaje mi się, że wtedy nie widzisz nic poza nauką wnuczki - co miałabyś do zyskania, zdradzając organizację, która ci w niej pomaga? Ja mimo wszystko "postawiłbym" - tu kapłan wymownie spojrzał na Veigara - na któregoś z dwójki Berydon - Eryk, ale tylko ze względu na to, że potrafię sobie WYOBRAZIĆ motywy takiego ich działania. Mimo wszystko potrzebujemy więcej dowodów. Spróbuję wymyślić jakiś fortel.
    Kapłan zakończył swój wywód, ale ponieważ żadna z osób w pokoju nie kwapiła się do dyskusji, podjął dalej:
    - Jesteście zmęczeni i macie do tego prawo. Połóżcie się, a lepiej będzie nam wszystkim myśleć po odpoczynku. Ja wyjdę dokończyć wartę. Dobranoc. - dodał i skierował kroki w stronę drzwi.
    - Aha - wtajemniczę w to Zygfryda. - rzucił na odchodne - Przyda nam się świeże spojrzenie... i świadoma pomoc, gdy przyjdzie co do czego. Szczerze mówiąc, jeśli jesteście pewni czyiś motywów, to lepiej ich wtajemniczyć. Gdy zacznie się... jak to mówią młode gnomy - rozwałka? - lepiej będzie mieć zorientowanych sojuszników. Niech Lathander rozświetla wam sny
    Podczas drogi na pokład Terry rozmyślał jeszcze nad sytuacją. Hmmm... Może dlatego Veigar zatrudnił kompletnych żółtodziobów, by być nas pewnym. By mieć ludzi spoza organizacji, spoza układów... Ale czemu nie zatrudnił najemników? Eh, trzeba będzie jeszcze trochę podrążyć. Poza tym całyczas pozostaje kwestia tego ładunku....

-------------------------------------------

    Kapłan wyszedł na dek, mając głowę cały czas zaprzątniętą myślami o intrygach. Z radością spostrzegł, że sytuacja na pokładzie nie zmieniła się, ruszył więc do paladyna, który modlił się na burcie. Wyglądał trochę dziwnie...

    Gdy tylko kapłan podszedł do Zygfryda, ten szybko poderwał się na nogi i zaczął mówić o ataku na siebie. Relacja zjeżyła włosy na głowie Terrego. Zastanowił się, co to mogło być.

Ostatnio edytowany przez Terry Biggles (2012-02-02 13:19:14)

Łotrzyca nie podnosząc się z pokładu spróbowała otrząsnąć się ze stanu ogłuszenia na tyle, by wypatrzyć stosowną kryjówkę (na przykład szalupę, jakieś rupiecie składowane na pokładzie, itp.) , skąd mogła by nękać nieostrożnych piratów niespodziewanymi, szybkimi atakami.
To wszystko dzieje się za szybko. Zdrajca uprzedził nas, teraz przetrwanie będzie sukcesem. - pomyślała półelfka, znajdując nawet w takiej chwili czas na rozważania. Szybko porzuciła jednak pesymistyczne myśli i postanowiła skoncentrować się jedynie na działaniu.

Shyvana postanowiła nie odpowiadać na zaczepki i pogróżki nadętej bardki. Po tym jak łotrzyca zaprezentowała się w bitwie moment nie był odpowiedni. Lepiej w takiej sytuacji wykazać się cierpliwością godną elfich przodków.

Zygfryd stosunkowo szybko dochodził do siebie po ostatniej potyczce, tłumacząc sobie, że w końcu do tego musiało dojść ... i w gruncie rzeczy był na to gotowy. Z jednej strony cieszył się, że wreszcie coś naprawdę konkretnego zaczęło się dziać (niezbyt dobrze czuł się na statku w atmosferze ciągłych domysłów i gierek, jakie wprowadzał sam Veigar), z drugiej jednak żałował poległych towarzyszy i poniesionych przez ekspedycje strat. Po czasowej refleksji, wreszcie miał moment aby omówić sprawę, która trapiła go od kilku dni ... Teraz już wiedział do kogo się zwrócić i komu zaufać ...

(Szukam kapłana i proszę go o rozmowę na osobności, względnie w towarzystwie dyplomatki)

-Więccc ... trochę się "zagotowało" na tej części morza. Ale nie o tym chciałem mówić ... Pamiętacie jak prosiłem was o potwierdzenie waszych dobrych intencji i o to czy mogę wam w pełni zaufać ??? Otóż wtedy nie byłem pewny z kim mam do czynienia i jakie są zamiary osób na statkach ... ale teraz już wiem żeście prawi ludzie i wypada mi tylko przeprosić za moją nieufność. Do rzeczy ... Otóż niespełna kilka (?) dni temu, mniej więc w tym samym czasie gdy po raz pierwszy zaatakowały nas SAHUAGINY, znalazłem w moim ekwipunku zielony kamień, pewnikiem szmaragd (o ten - pokazuje go przyjaciołom), sęk w tym że nie pamiętam, abym go wcześniej tam widział. Pakowałem się jak zwykle bardzo sumiennie i jestem niemalże pewny, że go tam nie było. Początkowo myślałem, że może w Waterdeep jakiś handlarz przypadkowo umieścił ten minerał wraz z innymi rzeczami, które u niego nabywałem ... ale ta opcja odpada, bo handlarzem był kowal ... a u nich raczej można spotkać stal lub złoto ... Jednak to nie martwiło mnie najbardziej ... bałem się że szmaragd może mieć coś wspólnego z wszechobecnymi intrygami lub wcześniej wspomnianym atakiem i nieumarłymi (?). Wybaczcie jeszcze raz, ale w tamtym momencie nie mogłem się z nikim konsultować ... po prostu miałem zbyt duże obawy co do waszych intencji i sam chciałem rozwiązać tę sprawę ... a potem  już nie było na to czasu przez wiadomą sprawę ... Co o tym sądzicie ??? Proponuje przebadać kamień pod względem magii ... sam niestety nie mogę tu wiele poradzić. I kolejne od razu narzucające się pytanie - jaki związek ma to ze mną, z tą ekspedycją ??? Czy to kolejna ze sztuczek Veigara lub jego wrogów ??? Sam nie wiem, może jestem przewrażliwiony, ale ta rzecz nie daje mi spokoju ... Proszę o pomoc i radę.   

Nikt nie zgłosił sprzeciwu, co do pomysłu Kapłana dotyczącego łupów.  Wydawało się to logiczne i pomimo przepaski na oku Sługi Bożego załoga pokładała w nim największe nadzieje.

Przez kolejne cztery dni nic specjalnego się nie wydarzyło. Olijus chodził bardziej strapiony niż zwykle, a Tenori z obrzydzeniem spoglądała co jakiś czas w stronę Shyvany. Raz Veigar przeleciał na statek Calisto i po paru godzinach wrócił pogrążony w myślach.
     - Wiatr zrobił się już zimny a Olijus mówił, że w oddali dostrzega lodowe kry. - Stwierdził mag. - Do Luskan powinniśmy dotrzeć za trzy dni o ile nie będzie żadnych niespodzianek ale... - Veigar przerwał trzymając załogę w napięciu. W ciągu jednego dnia stracił większą część floty a wraz z nią przyjaciół, z którymi przyszło mu spędzić wiele lat nauki w Zakonie. Teraz został tylko on, Artilias oraz Calisto jako przedstawiciele Gildii a to mocno wpłynęło na morale załogi.. - Nieważne. Najwyższa pora skorzystać z ciepłych ubrań, które mieliście sobie kupić.

    Nieumarły, potwory morskie oraz piraci nie pojawiali się już od jakiegoś czasu co pozwoliło dojść do siebie niektórym osobom. Kapitan Bred nie był zwolennikiem długich podroży ale tym razem musiał przyznać przed samym sobą, że Tymora mu sprzyjała. Całą walkę „przy Palu” spędził walcząc z potworem który niepostrzeżenie wtargnął do kajut. Ciasne pomieszczenie nie służyło jego gabarytom ale i tak okazał się ciężkim przeciwnikiem.
    Bred spoglądał na płynący przed nim statek Kapitan Angui. Drewno Chultyjskie, ozdoby z bogatego Calimshanu i czerwone płótna z Tethyru. Kapitan Angua znana jest na północnej części Morza Mieczy ze swojej ciemniejszej strony życia. Wielu podejrzewa, że brała udział w uprowadzeniu Gnoma z Lantan zmierzającego z misją pokojową do Amn. Pod sztandarem Zhentarimów i z kilkoma innymi morskimi zbirami miała zaplanować całą akcję a w nagrodę otrzymałaby Lantański statek. „Chyba sam bym się skusił” - Przemknęło przez myśl Bredowi. Inne źródła mówią, że Angua padła ofiarą spisku Lordów Piratów po tym jak porzuciła swoją karierę łupieżcy morskiego. Amn wydało za nią list gończy i udawało jej się unikać wymiaru sprawiedliwości przez kilkanaście miesięcy. Wpadła niedaleko Watterdeep w nieznanych nikomu okolicznościach. Zakon uprosił Radę aby nie wydawała jej w łapy Amn, a w zamian za udział w  misji Zakonu ma otrzymać pozwolenie na swobodne pływanie po Morzu Mieczy w obrębie granic Wattedeep.
    - Ona nas nie zdradzi.
    Bred podskoczył. Veigar stał za nim przez cały czas i również wpatrywał się w „Wilkołaka morskiego”. Na sobie miał przydługie futro z brązowego niedźwiedzia ale jego głowę wciąż zdobiła fioletowa tiara.
     - To „były” pirat. Tego nie można po prostu porzucić. To styl życia.   
     - Mówisz tak, jakbyś wiedział coś na ten temat. - Powiedział zaczepnie mag poprawiając nakrycie głowy. - To, że Kapitan Angua była piratem na usługach Lordów z Luskan to chyba „najnudniejsza” tajemnica jaką posiada.
     - To znaczy?
     - Widzisz szwy na czerwonym materiale z Tethyru? Kiedyś były to ubrania magów, którzy postawili sobie za cel schwytanie i doprowadzenie jej przed sąd. Rzadko się zdarza aby zasadzki tak szanowanej organizacji się nie udawały... a jednak. Nie słyszałeś o tym, prawda? Czerwoni magowie nie lubią się tym chwalić.
     Bred nie odpowiedział. Starał się oszacować ile szat potrzeba na zrobienie płótna okrywającego cały mostek.
     - Miejmy więc nadzieję, że załoga „Wilkołaka Morskiego” okaże się równie skuteczna w walce z całym Luskan jeśli do tego dojdzie.
     - Nie dojdzie. Artilias rozmawiał z Anguą... Jest pewna droga, która prowadzi prosto do kryjówki przywódcy. Powinno się udać.
     Bred wyciągnął swoją fajkę i resztki ziela, które otrzymał na początku wyprawy. Ustawił na sztorc kołnierz w skórzanej kurcie i zapalił tytoń.
     - A co jeśli się nie uda?
     Veigar zdawał się go nie słyszeć. Wpatrywał się jak zaczarowany w burtę „Wilkołaka”. Po chwili odwrócił się na pięcie i zaczął iść w stronę zejścia pod pokład.
     - To, że Kapitan Angua pokonała ponad dwa tuziny Czerwonych Magów, to „prawie najnudniejsza” tajemnica jaką posiada.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     - Popłyniemy dalej na północ i spróbujemy opłynąć górę lodową! Będziemy jeden dzień drogi dłużej w podróży ale dotrzemy bezpośrednio do celu.
     Na środku pokładu stał Veigar z Bredem otoczeni przez załogę, tłumacząc dlaczego zmienili kurs.
     - Podobno na zamarzniętym pustkowiu mieszkają dzicy i nieumarli pod dowództwem lisza a niektórzy mówili też o diabłach!
     - Demonach... Zgadza się... KIEDYŚ zamieszkiwali daleką północ ale ci pamiętający historię powinni wiedzieć co się z nimi stało. Padli ofiarą pewnego artefaktu, który spaczył mythal. Mniejsza z tym... Dzicy to rozproszone gromady głodnych, niezorganizowanych prymitywów. Poradzimy sobie z nimi.
     - Co jak już dopłyniemy do kryjówki herszta?
     - Pojmiemy go. Ważne żeby został wzięty w niewolę. Musi zostać przykładnie ścięty w murach Watterdeep.
     - Czyli będą dwa przykładne ścięcia w Watterdeep. - Dodała Tenori patrząc znacząco na Dyplomatkę. - Czy jest jakaś nagroda kiedy jest się wygranym powodem?
     - Jeżeli chcesz miejsca w pierwszym rzędzie, to zrób coś głupiego. - Odciął Veigar. - Gwarantuję Ci wtedy, że będziesz miała okazję dotknąć topór kata... karkiem. Kapitan Bred jest do waszej dyspozycji w razie jakichkolwiek pytań... a  ty Terry pozwól ze mną na bok.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Po jedenastym dniu podróży góry lodowe przestały już być jedynie cieniem na horyzoncie i teraz Olijus z niezwykła precyzją mógł określić kierunek żeglugi. Elf czuł się zadziwiająco dobrze jak na takie warunki i czasami wychodził nawet bez płaszcza na pokład. Jego dyżur na bocianim gnieździe trwał praktycznie większość dnia i nocy ale wcale się na to nie uskarżał. Wciąż z uśmiechem na ustach pokrzykiwał z góry wskazówki do sternika, żeby nie doszło do kolizji z lodowymi głazami, a od czasu do czasu dało się słyszeć jakąś elfią rymowankę.
Tenori była rozdrażniona nawet jak na swoje standardy i dawała o sobie znać każdemu, kto chociażby krzywo na nią spojrzał. Najczęstsze obelgi padały pod adresem jej obrońcy, który sprawiał wrażenie przyzwyczajonego i machinalnie skłaniał się przepraszająco.
Shyvana unikała Tenori jak ognia... Nie chciała kolejne awantury lub dziecinnego wypominania swoich czynów. Właściwie to pojawiała się na pokładzie tylko wtedy, kiedy poprosił ją o to Veigar, Bred lub Terry. Resztę dnia wolała spędzić w mało przytulnej ale cichej kajucie.
Zygfryd nie był zbyt rozmowny a myśli wciąż zaprzątał mu kamień, który jakimś sposobem pojawił się w jego plecaku. Pomimo niepewności z jakim przesłaniem ktoś mu go podrzucił starał się być optymistą. "Może to zwyczajne nieporozumienie?".

Dwunastego dnia, wczesnym rankiem na kołyszącej się "Widmowej Łodzi", wszystkich zbudził krzyk z bocianiego gniazda. Stukot obcasów na pokładzie nie ustawał, co zmobilizowało załogę w kajutach do szybszego zebrania się.
        - Zamarznięte pustkowie! Lodu na kilkaset metrów! Nie przepłyniemy tędy... - Zakomunikował Olijus ze swojego stanowiska. Załoga krzątała się po pokładzie chowając żagle aby zmniejszyć prędkość statku.
        Veigar skomentował to krótkim "Kurwa" i pogrążył się w myślach. Nie było już czasu na opcję z portem w Luskan. Załoga mogłaby to obrać jako słabość choć większym problemem były zapasy, które wydzielane przez Kapitana topniały w coraz szybszym tempie... Mogły się skończyć zanim dobiją do jakiegokolwiek portu.
         - Wyrównajmy do Angui i poleć zrobić to samo Calisto.
         Bred jedynie kiwnął głową i wydał stosowne polecenia załodze. "Wilkołak morski" opuścił kotwicę i przygotował dwa improwizowane trapy, żeby bezpiecznie można było przejść z jednego okrętu na drugi.
         - Zygfryd, Bred, Tenori... Za mną.
        Nie tracąc czasu cała czwórka przeszła na sąsiadujący statek. Pokład "Wilkołaka" był naprawdę kunsztownie wykonany, co nie umknęło uwadze zazdrosnego Breda. Kapitan Angua czekała na gości w towarzystwie dwóch, podobnie ubranych jak ona, wojowników z czego jeden trzymał sporej wielkości skrzynie. Hełm oraz napierśnik zdobiła mała pozłacana korona i wilk, natomiast rękawice bojowe i nagolenniki nie różniły się niczym szczególnym od tysięcy podobnych im asortymentów. Białe włosy Kapitana "Wilkołaka morskiego" sięgały za ramiona zasłaniając coś w rodzaju obroży na jej szyi. Oczy ziały śmiertelną powagą być może z powodu szarego koloru tęczówki albo ogólnej aury bijącej od jej osoby. Co dziwniejsze nie miała przy sobie żadnej broni a jej kompani i tak wyglądali jakby cały czas dysponowała czymś w rodzaju palca śmierci.

Po drugiej stronie właśnie wkraczała  Calisto trzymająca w ręku kostur o ciekawym zwieńczeniu.
        - Ty jesteś Bred? - Zaczęła Angua beznamiętnym głosem.
        - Kapitan Bred. - Poprawił. - A ty jesteś...
        - To ciekawe, że nasze drogi skrzyżowały się po raz drugi. Można powiedzieć, że spotkanie podobne a jednak tym razem jesteśmy po tej samej stronie.
        - Wybacz ale nie wiem o czym mówisz.
        Angua zaśmiała się, co bardziej przypominało szczekanie psa niż kobiecy rechot. Uśmiech z jej twarzy teraz nie znikał i wcale nie dodawało jej to uroku.
        - Może to i lepiej.
        - Korzystając z magicznej mocy przedarcie się przez tą "krę" zajmie nam co najmniej tydzień. Moje zapasy wyczerpią się za około pięć dni a nie mam ochoty głodować. - Calisto przeszła od razu do rzeczy. W Zakonie znana była ze swojego chłodnego podejścia do spraw i skutecznego ich rozwiązywania. Tym razem nie podała rozwiązania, co trochę zmartwiło Veigara. Angua pociągnęła nosem i z lekkim powarkiwaniem wypuściła powietrze.
        -  Artilias śpi ale nie sądzę, że znajdzie jakieś rozwiązanie z tej sytuacji. Sama chwilę nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że najszybciej będzie jak użyjecie tego. - Angua podniosła palec i wycelowała nim w żagiel.
        - Słup ognia, który użył Artilias w starciu z Berydonem. Bez problemu stopiłby spory kawał tej przeszkody.
       - To prawda. - Potwierdził Veigar. - Tylko, że ten słup ognia bije równolegle do pokładu statku a jego zasięg jest mocno ograniczony. Nawet gdybyśmy użyli poziomu trzeciego z "Widmowej Łodzi" i "Wędrowca", wciąż mielibyśmy kawałek do zniszczenia.
        - Jest pewien sposób. Gdy Artilias odpalił ten słup, a ten przez ścianę mocy wywołał falę uderzeniową, nasz mag stracił równowagę. Przypominam, że byliśmy wtedy także pod wpływem poziomu "któregośtam" przez co unosiliśmy się w powietrzu. Gdy Artilias poruszył tym kawałkiem drewna w ręku cały statek energicznie obracał się w tym kierunku, który wskazał a słup ruszał wraz z nim. Jakby użyć...
        - Wiem już do czego zmierzasz. - Wtrąciła Calisto. - Chcesz zużyć jedyny zasięgowy atak statku i jedyny sposób ucieczki w razie otoczenia przez wroga, żeby skruszyć trochę lodu. To szaleństwo i idiotyzm.
        Stojący blisko Kapitan Angui mogli usłyszeć ciche powarkiwanie.
        - Podoba mi się ten pomysł. - Rzucił Veigar. - Jednak wciąż zostanie kawałek lody do przebicia. Co z tym fantem zrobimy?
        Angua przywołała gestem załoganta ze skrzynią. Ten usłużnie postawił ją przed zebranymi. Kapitan otworzyła ją kopniakiem i wyjęła jeden z kilkunastu kilofów.